Het werk van Jil klappe is fors van afmeting en royaal van gebaar en toont daarin verwantschap met het Abstract Expressionisme. Een gebaar, een kleur en een vorm vullen het vlak. Ze verwijzen nergens naar, maar krijgen ruimte om te zijn. Veel van wat hij maakt vertrekt vanuit de waarneming van mens en natuur.
Zelf zegt hij hierover: “Als schilder kopieer ik niet de mij omringende wereld. Maar beleef hem vanuit mijn zijn. Ik kan in de wei staan en een wilgenlaantje schilderen, het weer betrekt, de de ochtendzon is reeds weg, m,n verf is op. Ik ga nieuwe verf halen, het begint te regenen. Ik laat het doek maar op de ezel staan. Als ik terugkom met nieuwe verf, is het doek in het platgetrapte gras en modder gevallen, de laatste miezer regen spoelt de klei eraf. Ik blijf door schilderen, er breekt een zonnetje door,ik breng het schilderij tot een goed einde. Later krijg ik de titel cadeau als van een jongentje van 7 jaar tegen mij zegt: dat zijn pratende bomen.”
